Znak Dziedzictwa Europejskiego - wystąpienie Joanny Skrzydlewskiej

Panie Prze­wod­ni­czący, Kole­żanki i Koledzy

W okre­sie przed uchwa­le­niem Trak­tatu Lizboń­skiego mie­li­śmy do czy­nie­nia z wyraź­nie odczu­wal­nym spad­kiem zain­te­re­so­wa­nia wśród oby­wa­teli Unii jej spra­wami oraz dzia­łal­no­ścią. Przy­ję­cie Trak­tatu z Lizbony miało stać się roz­wią­za­niem nie tylko pro­ble­mów lep­szego funk­cjo­no­wa­nia insty­tu­cji, ale rów­nież miało na celu więk­sze włą­cze­nie miesz­kań­ców Europy w dzia­łal­ność Unii, cho­ciażby poprzez ini­cja­tywę oby­wa­tel­ską czy sze­ro­kie zaan­ga­żo­wa­nie par­la­men­tów naro­do­wych w opi­nio­wa­nie unij­nego usta­wo­daw­stwa. Znak Euro­pej­skiego Dzie­dzic­twa to kolejny krok w kie­runku budo­wa­nia toż­sa­mo­ści euro­pej­skiej oraz wzmac­nia­nia więzi pomię­dzy oby­wa­te­lami a Unią. W okre­sie ostat­nich 4 lat pań­stwa człon­kow­skie wyzna­czyły 64 miej­sca o szcze­gól­nym zna­cze­niu dla Europy. To wła­śnie dzięki odkry­wa­niu wspól­nej histo­rii, pozna­wa­niu roli Unii Euro­pej­skiej oraz róż­no­rod­no­ści kul­tu­ro­wej opar­tej na wspól­nych war­to­ściach demo­kra­tycz­nych oraz pra­wach czło­wieka można wzmoc­nić w miesz­kań­cach naszej wspól­noty poczu­cie przy­na­leż­no­ści do wiel­kiej rodziny Euro­pej­skiej, któ­rej ramy sta­nowi Unia.  Mam nadzieje, że pro­po­zy­cja prze­nie­sie­nia ini­cja­tywy na poziom całej Unii Euro­pej­skiej spo­tka się z powszech­nym popar­ciem rów­nież ze względu na fakt, iż dzięki temu Znak Dzie­dzic­twa Euro­pej­skiego sta­nie się bar­dziej roz­po­zna­walny w skali światowej.

16 grud­nia 2010 r.